دوست دارم از شادی بنویسم .از امید.از اومدن روزهای روشن اما هرلحظه و هر ثانیه توی این جغرافیا چیزی پیدا میشه که امید آدمو به یاس بدل میکنه.هر لحظه باید بگی حالا چی میشه.یعنی یه روزی درست میشه؟همش اضطراب و دلشوره. و تو بعد از همه ی اینا زخمی و شکسته باید دوباره بلند بشی و به خودت بگی این چیزا نمیتونه منو از پا دربیاره و هی ادامه میدی و هی نمیشه و انگار این چرخه ست که تا ابد میخواد ادامه داشته باشه،تو از این چرخه یه پوست کرگدنی نصیبت میشه و روزهای روشنی که دارن از فاصله خیلی دور بهت میدل فینگرشونو نشون میدن!
این حق من نبود بعد ازدوران تاریک و سیاه نوجوونی و جوونی وقتی که به همه چیز امیدوار بودم دوباره توی بیست و هشت سالگی فکر مردن به سرم بزنه(وجه ک*سخلم از اتاق فرمان اشاره میکنه روزهای روشنو خودت بساز! _جا داره بهش بگم بیا برو تو باسنم عوضی) و از ذهنم رد بشه که شاید این گزینه ی بهتری باشه برام!
توی آکواریوم نشستم و سالی که گذشت رو برای خودم مرور میکنم.اگه اوضاع ی اقتصادی ریده نمیشد توش و تصمیمای تخمی حضرات اجازه میداد میتونست سال بهتری باشه برام.
حالا که سی سالگی از رگ گردن بهم نزدیک تره تصمیم دارم که یه سری کارها رو که هی عقب میندازم یا هنوز شروع نکردمو شروع کنم که خب خدارو شکر تونستم استارت یکیشو بزنم،یه خورده باید اوضاع کار و درآمدمو بهتر کنم،به وضعیت برهوت پس اندازم باید برسم که خب این رو هم استارتش توی همین امسال خورده شد،اوضاع روابط عاطفیم. یه جوری بیابون خشک و بی آب و علفه که شاید تصمیم بگیرم قیدشو بزنم.
باید بیشتر یاد بگیرم،بیشتر بخونم،باید سعی کنم بیشتر با خودم در صلح باشم،سالم خوری و ورزش رو دوباره شروع کنم،به گلدونام بیشتر برسم،بیشتر سفر برم و.
در کنار همه ی اینا باید ببینم زندگی چی جلوم قرار میده،ممکنه یه کاسه گه قرار بده،ممکنه یه ظرف بستی شکلاتی از خداوندگار عقل و شعور تقاضا دارم بهم شعور تمایز بین این دوتا رو بده که بتونم ظرف درست رو انتخاب کنم!
درباره این سایت